Σου γράφω (αυτό το γράμμα), γιατί νιώθω έντονα την ανάγκη να σου εκφράσω το πόσο σημαντική είσαι για μένα. Μου κόστισε πολύ το ημιτελές τέλος της συνεργασίας μας.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μας συνάντηση σαν να ήταν χθες. Θυμάμαι πόσο νευρικά κουνούσες το πόδι σου καθώς κάρφωνες τα μάτια σου στα δικά μου. Θυμάμαι ότι η παρουσία μου δεν σου επέτρεπε να με κατατάξεις σε κάποιο γνώριμο κουτί κατηγορίας ανθρώπων. Θυμάμαι την ταραχή σου και την έντονη επιθυμία σου να φύγω από τον προσωπικό σου χώρο. Δεν είχα ξανανιώσει ποτέ τόσο ανεπιθύμητη. Θυμάμαι ότι τα μάτια σου καρφώνονταν άλλοτε στο πρόσωπο μου και άλλοτε στην πόρτα. Θυμάμαι ότι είχες τραβήξει πάνω τα μανίκια σου, ετοιμάζοντας τις άμυνες σου, για την εμπόλεμη κατάσταση που θεώρησες ότι κλήθηκες να αντιμετωπίσεις λόγω της παρουσίας μου. Άμυνες εναντίον όλων των ατόμων που σε είχαν πληγώσει, απογοητεύσει και εκφοβίσει, υψώθηκαν μπροστά μου, δημιουργώντας μου την υποχρέωση να τις κατευνάσω. Παρόλη την αποφασιστικότητα μου, το έργο αυτό ένιωθε Γολγοθάς. Οι άμυνες σου ήταν τόσο εδραιωμένες αφού έπρεπε να μάθεις από νωρίς να προστατεύεις τον εσωτερικό σου κόσμο για να επιβιώσει. Για αυτό τον λόγο έπρεπε να ισορροπήσω την προσπάθεια αυτή, με την γνώση ότι κάποιες άμυνες είναι ακόμα αναγκαίες. Όπως είχες αναφέρει άλλωστε, οι πληγές και τα χτυπήματα στο σώμα επουλώνονται γρήγορα – «ε και τι έγινε δηλαδή».
Θυμάμαι ακόμα ότι καθώς καθόμασταν απέναντι, με τα μάτια σου να με παρατηρούν, το μυαλό μου ήταν σε εγρήγορση. «Σε βλέπω» σκεφτόμουνα και αντιλαμβάνομαι την σημασία όλων αυτών που βλέπω. Βλέπω τις άμυνες, βλέπω την δυσπιστία προς το άτομο μου, αφού όταν γνωριστήκαμε ήμουν για σένα η εκπρόσωπος όλων αυτών που σε είχαν απογοητεύσει κατ’ επανάληψη. Δεν είχες εσύ ευθύνη γι’ αυτό, ούτε και εγώ. Ένιωθα ότι καλούμουν να επωμισθώ τις συνέπειες της συνεχόμενης απογοήτευσης σου, προσπαθώντας να σου αποδείξω τις προθέσεις μου σαν αντιπρόσωπος σου και διαμεσολαβητής μεταξύ εσένα και των υπολοίπων. Έτσι και έκανα λοιπόν, κερδίζοντας με τον καιρό την προαγωγή μου στο ρόλο του συνοδοιπόρου. «Σε βλέπω» σκεφτόμουνα, προσπαθώντας να βρω τρόπους για να συρρικνώσω την απόσταση που μας χώριζε, χωρίς να πάρω προσωπικά τις αντιδράσεις σου. Έβλεπα τις αντιδράσεις σου, σαν φυσιολογικό αποτέλεσμα του ότι αφέθηκες να αντιμετωπίσεις δυσκολίες, που ποτέ δεν έπρεπε άνθρωπος να κλειθεί να αντιμετωπίσει με σύμμαχο την μοναξιά και την απομόνωση. Έβλεπα επίσης, ότι αν και ήξερα πολλά για σένα, κρατάς πολύ περισσότερα μόνο για τον εαυτό σου. Δεν μπορούσα να ξέρω τι ακριβώς προτιμούσες να μείνει ανείπωτο, έβλεπα όμως την σκιά του. Μια σκιά τεράστια, που άλλοτε σε κυρίευε και άλλοτε την κυβερνούσες.
Βλέπω την προστατευτικότητα που ορίζει τις προθέσεις και την συμπεριφορά σου. Βλέπω το μένος που επιλέγεις να επιδεικνύεις με περηφάνια στη διαδικασία προστασίας άλλων αλλά και του εαυτού σου. Βλέπω τον πόνο που προσπαθείς να χειριστείς μόνη σου, μη θέλοντας να τον μοιραστείς με κανένα- καλύτερα να το χειριστείς εσύ για τον εαυτό σου. Βλέπω ότι για να μοιραστείς τον πόνο σου, χρειάζεται το άτομο που θα σε βοηθήσει να τον βγάλεις από μέσα σου και να τον παρατηρήσεις με σκοπό να τον διαχειριστείς, να μην φοβάται, και ούτε να μορφάσει με την όψη του. Ο πόνος σου είναι κομμάτι του εαυτού σου, και ο οποιοσδήποτε μορφασμός εσωτερικεύεται σαν μορφασμός προς το άτομο σου.
Έχω την ανάγκη να σου εκφράσω ότι σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμα. Σ’ αγαπώ ανθρώπινα και πραγματικά αφού σε νοιάζομαι. Σ’ αγαπώ γιατί σου εύχομαι ότι καλύτερο, σ’ αγαπώ γιατί θέλω να πετύχεις στη ζωή σου, γιατί όταν νιώθεις πόνο εύχομαι να είχα την δυνατότητα να τον απαλύνω και ιδανικά να τον αποτρέψω. Σε νοιάζομαι γιατί θα ήθελα να μην δυσκολευτείς ποτέ ξανά στη ζωή σου. Αφού σ’ αγαπούσα σαν άτομο, μπορούσα να σέβομαι και τις αντιδράσεις και τα ξεσπάσματα σου. Το ξέρω ότι προέρχονται από ένα κομμάτι μέσα σου που δεν επιτρέπεις να φαίνεται. Αγαπώ και τα δυο σου χαμόγελα. Το πρώτο που μου επέτρεψες να δω ήταν και αυτό που μου προκάλεσε την πιο βαθιά λύπη. Ήταν το χαμόγελο που επέλεγες να φορέσεις για να αποσυντονίσεις τα μάτια που σε βλέπανε, και το μυαλό πίσω από τα μάτια. Απώτερος και συνεχής σκοπός να μην δουν το οτιδήποτε δεν ήθελες να δουν. Το 2ο χαμόγελο ήταν και αυτό που εγώ ερμήνευσα σαν σημάδι της αποδοχής μου. Ήταν το χαμόγελο που και εσύ ακόμα εξεπλάγηκες που φάνηκε στο πρόσωπο σου αυθόρμητα.
Λυπάμαι που αναγκάστηκες να αναπτύξεις τις δυνάμεις σου και τις αντοχές σου κάτω από αυτές τις συνθήκες. Λυπάμαι επίσης που οι καθημερινές αντιξοότητες που καλείσαι να χειριστείς σε αφήνουν εξουθενωμένη, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να ασχοληθείς καν με πράγματα που άλλοι θεωρούν απλά δεδομένα. Νιώθω θυμό προς όλα αυτά, αυτές και αυτούς που σε πλήγωσαν, που σε σκάρταραν και σε είδαν σε διάφορες περιπτώσεις σαν χαμένη υπόθεση. Δεν είσαι και δεν θα είσαι αυτά ποτέ. Στα δικά μου μάτια, είσαι άτομο μοναδικό. Εν μέρει επειδή έχεις πονέσει και κατανόησες τον πόνο, και πολύ περισσότερο επειδή επιλέγεις καθημερινά να προσπαθείς να πας παρακάτω, επειδή προχωράς, επειδή προσπαθείς σκληρά να καταλάβεις, να αφαιρείς σιγά σιγά τα πέπλα προστασίας με τα οποία ντύθηκες και στα οποία βασίζεις την κατανόηση σου για τον κόσμο γύρω σου. Για το ότι προσπαθείς και θέλεις να δεις τι βρίσκεται πίσω από ό,τι φαίνεται, την επιφάνεια. Στον δικό μου κόσμο, αυτά θεωρούνται σημάδια εξέλιξης, αφού βαδίζεις σταθερά προς την ανάπτυξη των δικών σου δυνατοτήτων.
Είμαι πολύ περήφανη που έγινα έστω και για λίγο μέρος της ζωής σου. Την αποδοχή αυτή την νιώθω σαν κατόρθωμα και επίτευγμα, αφού χρειάστηκαν πολλές προσπάθειες από μέρους μου. Ένιωσα περισσότερη περηφάνια γι’ αυτό παρά για άλλα επιτεύγματα που ήταν σημαντικά στη δική μου ζωή και επαγγελματική κατάρτιση. Το ότι τα αετίσια σου μάτια, και το μυαλό σου που ειδικεύτηκε στο να σε κρατά ασφαλή, με ένταξαν σε μια μικρή ομάδα αξιόπιστων ανθρώπων που μπορούν να σε στηρίξουν, εξύψωσε την ψυχή μου. Σε ευχαριστώ για αυτή την τιμή.
Μέσα από την συνεργασία μας με βοήθησες να αντιληφθώ ότι είχα δεξιότητες τις οποίες δεν είχα υπόψη μου. Υπομονή και δύναμη που δεν ήξερα ότι είχα για να διαχειριστώ αντιδράσεις, διπλωματία για να μπορώ να αλλάξω καταστάσεις, επιμονή για να τροχοδρομήσω ένα σύστημα σε ενέργειες που ήταν επωφελής για σένα, δυνατότητες να επηρεάσω ανθρώπους που φαίνονται πέτρινοι. Υπογράμμισες ότι είναι δυνατών να εξαρτάσαι από τερατόμορφα άτομα, να ζεις πράγματα που δεν τα χωράει, τουλάχιστον ο δικός μου νους, και να παραμένεις μια αγγελική παρουσία. Άγγελοι δεν είναι μόνο οι φτερωτές οντότητες ντυμένες στα άσπρα, που βλέπουμε στις ταινίες. Εγώ όταν σε έβλεπα, ένιωθα ότι είχα μπροστά μου ένα αιθέριο πλάσμα, ντυμένο με φόρμες και κουρεμένο με άποψη. Είσαι η σημαιοφόρος της ανθρωπιάς, αφού επιλέγεις να μην προκαλέσεις πόνο ορθώνοντας το ανάστημα σου με την κάθε ευκαιρία να προστατεύσεις τους υπόλοιπους.
Ελπίζω η παρουσία μου στη ζωή σου να σε διευκόλυνε να αναπνέεις, έστω και για λίγο, με περισσότερη ευκολία.
Παντοτινά στη διάθεση σου, με αγάπη, εκτίμηση και σεβασμό,
Δρ. Μαρία Γεωργίου Σιήππη.
Υ.Γ. Το πιο κάτω απόσπασμα δεν αφορά ένα πραγματικό πρόσωπο. Έχει γραφτεί συνδυάζοντας επαγγελματικές συνεργασίες, από διάφορα πλαίσια, που πλέον δεν υφίστανται. Έχουν γίνει αλλαγές για να διασφαλιστεί η ανωνυμία των ατόμων, σύμφωνα με τους κανόνες εμπιστευτικότητας του επαγγέλματος μου. Η οποιαδήποτε ομοιότητα με φυσικά πρόσωπα είναι τυχαία. Το απόσπασμα δημιουργήθηκε για να επιτραπεί η έκφραση συναισθημάτων, και να ειπωθεί ένα αντίο, με ευχές για ένα καλύτερο αύριο.